روز ولادت امام علی(ع)، روز پدر نام گذاری شده است. این روز بهانه ای شد برای رفتن به سراغ پدران پیر و سپید مویی که سال های باقیمانده از عمر خود را در تنهایی زندگی می کنند.سرای سالمندان ابراهیم آباد خانه پدرانی است که زمانی با رنج و مشقت فرزندان خود را بزرگ کردند تا در پیری عصای دستشان باشند.
روز پدر بود اما … پدر در خانه اش نبود . آسایشگاه سالمندان واقع در روستای ابراهیم آباد پر است از پدرانی که مدت هاست سقف خانه یشان آسایشگاه است ، تجربه ای شیرین اما سخت ، دیدن پدرانی که بی هیچ توقع و چشمداشتی از هدیه های کوچک شاد می شدند و لبخند بر لبانشان نقش می بست ، پدرانی که عاقبت به خیری و سلامت را برای تک تک فرزندان این آب و خاک آرزو می کردند ، آنانی که با وجود کهولت و بیماری مدت ها بود بر تخت تکیه زده بودند و توان برخاستن نداشتند.
اینجا خانه سالمندان است. خانه غریبه‌های آشنا. خانه پدرانی که دلهایشان اگرچه مثل موهایشان سفید است اما تنگ شده دلهایشان .دلشان تنگ است برای روزهای جوانی... برای خودشان!
اینجا خانه سالمندان است، همان خانه پدری. همان خانه‌ای که بین بودن و نبودن فاصله بسیاری نیست، همان خانه‌ای که پدرهای جوان حالا پیری‌شان را به نظاره نشسته‌اند، گاهی دلت می‌خواهد دنیا بایستد و تو پیاده شوی، دور شوی از این همه نگرانی‌هایی که اینجا برایت مهیا کرده است، گاهی یادت می‌رود خانه پدری خیلی از تو دور است یادت رفته پدر چه شکلی بود، انگار آلزایمر ندیدنش تو را هم گرفتار کرده است، اما بین آن همه پیرمردی که پشت در آهنی سرای سالمندان به انتظار نشسته‌اند شاید هیچوقت یادت نرود که روز پدر برای آنها یک عید بزرگ است با کلی دلتنگی که در سبد محبت هیچ کدامشان جا نمی‌شود.
